บางครั้งที่เห็นน้ำตา ไหล จากสมองที่ดูว่างเปล่า
ดูไม่ทุกข์ร้อน ไม่รับรู้อะไร
กับร่างกายที่อ่อนล้า ไร้เรี่ยวแรงจะเดิน
ไม่สามารถบอกกล่าวอะไรให้ใครเข้าใจได้

กับบางครั้งที่น้ำตาเรา ไหล จากสมองที่คิดอะไรมากมาย
จนไม่รู้ว่าไหลเพราะเรื่องราวอะไร
กับสองมือสองขาที่ยังมีแรง แต่ใจมันล้า เพียงแค่มีชีวิตไป

เพราะร่างกายที่เหนื่อยล้า
เพราะเรื่องราวที่ผ่านมา
เพราะความทรงจำ
หรือ เพราะปัจจุบันที่ไร้จุดหมาย

จากสิ่งที่เห็น จากชีวิตที่ผ่าน
จากเรื่องราวที่เผชิญ
นั่งมองสายน้ำไหล
กอดรับลมที่พัดปลิว

ได้แค่บอกว่า

ถ้าไม่ไหว ก็นอนหลับให้สบาย
เพราะเหนื่อยล้ามามากแล้ว
ถ้าถึงเวลา ก็ควรพัก พักให้สบาย
ถ้ายังมีแรง ก็ต้องเดินต่อไป
ถึงจะไม่รู้จุดหมาย
แค่เพราะยังมีลมหายใจ
จนถึงวันสุดท้าย ที่ไม่รู้เมื่อไหร่

วันที่สมองว่างเปล่า วันที่สมองวุ่นวาย

คืนกลับ นิรันดร์